Het is al even geleden, maar ik deel alsnog graag de boeken die ik de afgelopen maanden heb gelezen.
‘Confettiregen‘ – Splinter Chabot
Confettiregen verhaalt over een jonge jongen die opgroeit in zijn eigen glitter- en confettiwereld. Als kind lijkt thuis alles een sprookje. Naarmate hij groter wordt ontdekt hij langzaam maar zeker dat hij anders is dan zijn broers, anders dan zijn meeste klasgenoten, anders dan wat hij dacht te zijn. Anders dan wat hij wilde zijn.
Confettiregen is het dagboek van die worsteling. Maar ook van een ontwikkeling naar een leven vol liefde. En confetti.
In dit boek vind je veel metaforen. Net als op de cover, komt roze veel terug in de woorden, ook veel metaforen met glitter en confetti. Het past bij de boodschap, maar ik vond het soms wat geforceerd, bijvoorbeeld “mijn vingers leken rietjes in de wind. […] alles trilde”.
Ik vind het goed dat dit boek er is, over de worsteling met jezelf accepteren en de druk van de omgeving. Het creëert een veilig, warm gevoel. Alles is goed. Het leest vlot door de korte hoofdstukken en door de schrijfstijl. Soms voelde het voor mij wel een beetje aan als een kinderboek, maar dat heb je al snel als je over de basis- en middelbareschooltijd schrijft. De gebeurtenissen op school zijn wel heel knap gevangen, ik vond het erg herkenbaar, zat weer even in mijn eigen schooltijd (en de nachtmerrie die gym was).
3,5 ster
‘De edele kunst van not giving a f*ck’ – Mark Manson
Van populair weblog naar New York Times-bestseller is dit hét boek voor zelfhulphaters! Stop met altijd maar positief zijn, en leer in plaats daarvan om te gaan met je tekortkomingen en de tegenslagen in het leven. Zodra je niet meer wegrent voor je angsten, fouten en onzekerheden maar de pijnlijke waarheid onder ogen durft te zien, vind je de moed en het zelfvertrouwen waar je in deze tijd zo’n behoefte aan hebt. Mark Manson geeft je de tools om te kiezen waar jij om geeft, en dus ook waar je niet om geeft. Dat idee omarmen werkt bevrijdend.
Humoristisch en vol goede grappen, maar bovenal ondersteund door wetenschappelijk onderzoek.
Mijn vriend noemde de schrijver een ‘arrogante kwal’ na een stuk te hebben gelezen. Ik zou het iets genuanceerder uitdrukken, maar ik kan me er wel in vinden. Ik heb me een groot deel geërgerd aan de schrijfstijl. Het is veel Engels, populair taalgebruik en veel ‘ik’. Verder heeft Manson het wel veel over al zijn bedpartners. De negatieve insteek stond me ook tegen.
Als ik hier overheen las, zaten er wel wat interessante ideeën in, maar eigenlijk vond ik het niet de moeite waard voor die paar inzichten.
2 sterren
‘Het Zwijgen van Maria Zachea’ – Judith Koelemeijer
Het is 1989. Een oude moeder heeft een hersenbloeding gehad en hult zich sindsdien in een mysterieus stilzwijgen. Haar twaalf volwassen kinderen besluiten om beurten voor haar te zorgen. ‘Het zal niet lang duren’, zeggen ze tegen elkaar. Maar tegen alle verwachtingen in blijft hun moeder leven. Acht jaar lang zit ze stil voor het raam. Steeds brozer en langzaam vergroeiend met haar stoel.
Judith Koelemeijer raakte geïntrigeerd door het beeld van de zwijgende moeder – haar oma – en ging op zoek naar de geschiedenis van haar familie. Ze vroeg zich af wat de twaalf kinderen dachten over hun moeder, nu ze avond aan avond tegenover haar zaten. Wat wisten ze van haar? Wat wisten ze eigenlijk van elkaar? Hoe keken ze terug op hun gezamenlijke jeugd in de jaren vijftig en zestig?
Hun verhalen zijn onthullend. Want hoe dicht ze vroeger ook op elkaar leefden, de broers en zussen blijken elkaar nauwelijks te kennen. Iedereen hield zijn zorgen voor zichzelf en zweeg. En alle twaalf bewaren, zonder het van elkaar te weten, volstrekt andere herinneringen aan hoe het destijds was. In Het zwijgen van Maria Zachea vertellen ze elk hun eigen verhaal: de keurige oudste dochters die zo laat trouwden, de ‘professoren’ die in de stad studeerden, de ‘werkers’ die het hoveniersbedrijf van hun vader overnamen, de ‘kleintjes’ die de vrijheid veroverden.
Hoewel ik van een hele andere generatie ben, herkende ik toch wel wat dingen. Ik werd aan het begin zelfs een beetje verdrietig door dit verhaal, omdat het me deed denken aan mijn oma. De structuur vond ik erg prettig, 12 hoofdstukken waarin alle broers en zussen een voor een aan het woord komen. Het verhaal neemt je mee naar vroeger. Een familieverhaal vanuit ieders perspectief. Aangezien er 19 jaar tussen de oudste zus en jongste broer zit, krijg je ook veel mee van hoe de tijdsgeest veranderd. Dat is een interessante toevoeging.
3 sterren
‘Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween’ – Franco Faggiani
Shizo groeit aan het einde van de negentiende eeuw op in het zuiden van Japan. Daar staat hij bekend om zijn uitzonderlijke hardlooptalent. Na jarenlange intensieve training is hij uitverkoren om mee te doen aan de Zweedse Olympische Spelen van 1912. Maar tijdens die wedstrijd bezwijkt Shizo en hij kan de marathon niet uitlopen.
Shizo is bang dat hij zijn ouders teleurgesteld heeft en durft na deze schande niet terug naar huis. Hij trekt zich terug in de bergen. Niemand weet waar hij gebleven is. Uiteindelijk wordt hij, inmiddels een oude man, ontdekt door een Zweedse journalist die zijn verhaal kent en onthult. Wat gebeurde er precies tijdens de marathon en waar is Shizo al die jaren geweest?
Het jaar dat Shizo Kanakrui verdween is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Toen Franco Faggiani voor een sporttijdschrift een artikel over marathons moest schrijven, stuitte hij bij zijn research op iets vreemds. Achter een Japanse atleet stond de volgende marathontijd: 54 jaar, 8 maanden, 6 dagen, 5 uur, 32 minuten en 20 seconden. Faggiani was geïntrigeerd en besloot zich te verdiepen in deze man, om deze mysterieuze uitslag te verklaren. Zo ontstond zijn nieuwe roman.
Ik had verwacht dat dit meer over hardlopen ging, maar helaas. Het was meer een verhaal over natuur. Niet helemaal mijn ding. Het stuk over de marathon was mijn favoriet. Hoewel het verhaal voor mij gevoel een beetje voortkabbelt, gebeurt er toch heel veel. In 100 pagina’s reist Shizo van Japan naar Stockholm met de Transsiberië Express, hij trekt de halve wereld over, gaat bij het leger in Frankrijk en nog meer. Door de snelheid zit er weinig diepgang in, soms vond ik het zelfs lichtelijk saai. Leuk boek, maar voor mij niet meer dan dat.
3 sterren
‘Het boek van de Baltimores’ – Joël Dicker
Tot de dag van het Drama waren er twee families Goldman: de Goldmans-uit-Baltimore en de Goldmans-uit-Montclair. De Goldmans-uit-Montclair, waarvan Marcus Goldman deel uitmaakt, zijn een middenklassengezin dat in een klein huis in Montclair woont. De Goldmans-uit-Baltimore vormen een welvarend gezin dat in een luxe villa in een rijke buitenwijk van Baltimore woont. Voor hen koestert Marcus een grenzeloze bewondering.
Acht jaar na het Drama besluit Marcus de geschiedenis van zijn familie te vertellen en blikt hij terug op de lotgevallen van de Goldmans-uit-Baltimore, op zijn dierbare neven Hillel en Woody en hun buurmeisje Alexandra. Al voor het Drama zich ontvouwde begon het vernis van de Baltimore-Goldmans langzaam scheurtjes te vertonen. Totdat alles op een dag instortte. En sindsdien wordt Marcus voortdurend door één vraag geplaagd: wat is er nu echt met de Baltimores gebeurd?
Heerlijk boek, echt van genoten. Ik vloog erdoorheen, vond het boeiend. Goeie afwisseling in de tijd ook.
4,5 ster
Jardloopster 